Home sweet home
Door: Hanneke en Els
Blijf op de hoogte en volg Els
24 Januari 2013 | Nederland, Bodegraven
Maandag zijn we dan ook eindelijk nog 'even snel' naar Dhaka geweest. Rond 9 uur zouden we vertrekken, dit werd uiteraard weer heerlijk rond 10 uur en na weer een mega rit konden we uitstappen bij de winkel. Helaas voor de planning van oom waren wij iets te snel klaar met winkelen. De afgelopen keren moest het namelijk zeer snel, kort en bondig en laten wij nou voor deze laatste keer een heus lijstje hebben gemaakt! Nouja, oom zat dus nog in zijn bespreking dus we zijn met tante naar de KFC geweest. Daar dachten we een lekkere hamburger met friet te bestellen, deze hamburger bleek stukken kleiner dan het plaatje ons liet denken. Hij paste precies in je handpalm..
Nouja, lekker was die wel! Na dit kleine avontuurtje zijn we naar het appartement van oom en tante gegaan. Samen met tante een heuse Devotion dienst gehad :) Wij waren het koor en zij leidde. Erg gezellig :) Na een grote twee uur was oom ook klaar met zijn zakenlunch en konden we gaan. De rit terug hobbelde nog meer dan heen dus dit was weer genieten. Thuis waren we net op tijd om weer te oefenen voor ons afscheidslied. 'Hide me now' of 'Still' (Even opzoeken op Youtube :))
De kinderen waren allemaal al (weken) op de hoogte van onze 'weg-ga-datum' dus wij werden hier bijna elke minuut aan herinnert. Dinsdag wilden we nog verven. Dit kon niet, we gaan tenslotte over twee dagen al weg! Hier baalde Nellie natuurlijk behoorlijk van aangezien zij net aan oom beloofd had dat we heel het centrum nog wel konden verven. Lunchen deden we die dag bij de jongens. Dankzij onze broeder Mark nog een watergevecht in en buiten de eetzaal.. Dit blijkt heel niet te kunnen. Zeker niet als blond, Nederlands meisje tegenover de zoon van de baas. Hij begon hoor! Ook heeft Nellie haar derde ding gebroken, een bord :) Dit ook onder toeziend oog van alle jongens én de filmcamera :)
Verder hebben we Oom nog geïnterviewd voor stichting Kimon en hebben we een rondleiding over het terrein gefilmd voor thuis. Mocht u nieuwsgierig zijn, kom gerust langs!
Eén van de laatste dagen hebben we ook nog echte Bengaalse kokoshapjes gemaakt in de keuken! De jongens hadden de ingrediënten gekocht en wij mochten.. Toekijken.. Het kneden van het beslag mag namelijk ook alleen maar met je rechterhand en dat kunnen wij Hollandse vrouwen niet aan.. Hoewel ze wel denken dat we sterker zijn dan Bengaalse vrouwen aangezien wij korter haar hebben (vanwege het werk wat wij doen.. Oja!). Uiteindelijk hebben wij ook mee mogen helpen en we moeten zeggen: Ze smaakten heerlijk! We hadden ze namelijk al eerder geproefd en toen vielen ze niet zo in de smaak. Maar deze, we weten niet wat we er mee gedaan hebben, maar ze waren dus heerlijk :)
Woensdagavond was onze laatste Devotion. Omdat we 't minder dramatisch wilden maken dan dat het al was, hadden we bedacht dat we onze speech wel in het Bengaals konden doen! Dit was een groot succes :) Het uitspreken was soms wat lastig maar met wat oefening en les van juf Leya kwamen we een heel eind en was het zelfs verstaanbaar én begrijpbaar :) Daarna met de jongens en meiden van Jaar 10 dus 'Hide me now' / 'Still' gezongen. Wilden we aflopen, pakt onze grote vriend Niloy de microfoon en zegt: En nu zingen ze "Gram Thara', het bijna tweede volkslied van Bangladesh! Hier waren wij dus totaal niet op voorbereid maargoed, ze stonden al klaar met gitaar dus zingen maar! Dit ging beter dan we verwachtten dus uiteindelijk was het helemaal leuk.
De kleine meisjes dachten alleen dat we diezelfde avond nog zouden vertrekken dus die barstte in tranen uit, dat was iets minder leuk, wij konden namelijk niet goed duidelijk maken dat we morgen ook nog de hele dag hadden! Dat beloofde wat!
De laatste dag hebben we zo normaal mogelijk proberen in te vullen. In de ochtend zijn we naar de jongens gegaan. Die hadden een dagje studievrij genomen omdat het onze laatste dag was :) De map van Bangladesh werd tevoorschijn gehaald en op onze laatste dag kregen we een heuse aardrijkskunde les! We weten nu waar iedereen woont en welke plekken we van het land dus nog niet gezien hebben (die we eigenlijk wel wilden zien maargoed..). Erg gezellig, daarna nog een laatste groepsfoto gemaakt en op naar buiten.
De meiden hadden hun spaartaka's bij elkaar gelegd en stippen en klipjes gekocht voor ons. Samen met een briefje waardoor we 't alledrie niet zo goed droog hielden. De meiden hadden 't zelf ook niet echt makkelijk dus dat was me een gebeuren. Met elkaar in een kring nog een lied gezongen.
Hierna dachten we dat we 't heftigste gehad hadden, maar we moesten nog naar de jongens. Nou, die hadden 't ook niet heel makkelijk! Balen! Je mag de meiden namelijk wel lekker knuffelen, maar het afscheid van de jongens ging met een hand.. Hoe persoonlijk.. Ook van hun nog een brief gekregen en toen moesten we echt de auto in. Manman, zwaaien, gillen en veel bye bye en we waren van het terrein af.
De rit naar het vliegveld duurde lang.. Het wachten op het vliegtuig ook.. Hier heeft Nellie ons in eerste instantie ook nog een halve hartaanval bezorgd trouwens! Wij netjes in een rijtje naar de immigratie, zegt die beste man: Ja jongedame, uw visa is twee dagen verlopen! Dus Nellie mee.. Wij keken elkaar aan van: uhmm, wacht eens even! Wij erachteraan.. De boete: 400 taka! Wel 4 hele euro's, dan ga je toch denken dat je wordt opgelicht waar je bij staat.. Maargoed, 't visum was echt verlopen. Ook hebben we nog een Bengaals liedje voor ze gezongen (Gram Thara, die we ook op het podium hadden gezongen :)) en we konden er stiekem best wel om lachen, wel typisch hoor!
De vlucht zelf duurde lang.. Snurkende mannen van begin tot eind en veel turbulentie!
De luchthaven in Istanbul was een ander verhaal. Daar was de koffiemedewerker zo gecharmeerd van onze stippen (we reisden in Bengaalse kledij mét stip) dat we gratis koffie kregen! We hadden 'm nog niet op of hij kwam met z'n tweede bakkie koffie! Als je 6 uur moet wachten midden in de nacht is dat opzich wel handig.. Maar vreemd blijft het wel!
Nellie ging door naar Israël dus na wéér afscheid genomen te hebben, hebben we nog in een Bengaals tempo een rondje gelopen (dan gaat de tijd echt een stuk sneller) en zijn we gaan wachten op ons vliegtuig. De tweede vlucht ging een stuk sneller en thuis stond het welkomstcomité al te wachten :) LEUKLEUK!
Jammer dat reizen zo dubbel is, afscheid nemen van een thuis van 2,5 maand om weer naar je eigen thuis in NL te gaan..
De reis verder was super super tof! Verschrikkelijk veel dingen meegemaakt, bizarre levensverhalen gehoord, veel geleerd over levensinstellingen (waar maken wij ons druk om zeg!) en onderwijssystemen. Ook hebben we veel gezelligheid met elkaar gehad, ook met Nellie :) Die kenden we namelijk niet van te voren maar 't was super super gezellig (Echt hoor Nellie :)).
Ook willen we jullie heel erg bedanken voor het lezen van onze weblog en alle lieve/leuke/ grappige berichtjes die jullie hebben achtergelaten.
Wist je dat:
- We geen één keer ruzie gehad hebben
- We dit toch wel erg bijzonder vinden
- We echt een super tijd beleefd hebben in Bangladesh
- We iedereen daar nog verschrikkelijk erg missen
- We niet zo goed weten wat we als eerste moeten vertellen als iemand vraagt hoe het was
- We jullie heel erg willen bedanken voor het volgen, reageren etc.
- Het in NL echt wel heel erg koud is
- Hanneke ein-de-lijk de felbegeerde boterham met hagelslag weer kan eten
- Els hier vorige week zondag al over begon
- Hanneke zich hier heel erg over gefrustreerd heeft omdat ze 't nog niet kon eten
- We het eten in Nederland nu veel te flauw vinden.
- Het erg gek was om voor de eerste keer weer onze westerse kleren aan te doen.
- We iedereen in Bangladesh heel erg missen.
- We elkaar ook missen.
- We het ook erg jammer vinden dat dit onze laatste blog was en de reis nu dus écht klaar is..
Om nog even op z'n Bengaals af te sluiten:
Halleluja!
Amen!
Joy Jesu (Glorie aan God!)!
Nellie (Vanuit Israël dus), Snellie, Bellie, Nelliebellie
Hanneke, Jui, Annika, HanniBunnie, Heineken
Els, Golap, Alax, Olosh, Elisabeth, Elli
ps. Hier nog de link van ons Sinterklaas optreden: http://www.youtube.com/watch?v=tQVU8HURyNM&feature=youtube_gdata
-
24 Januari 2013 - 19:36
Mw. Ina.:
Bij een laatste blog hoort een laatste reactie. Wat fijn dat jullie zo'n leuke tijd hebben gehad en zoveel hebben geleerd en kunnen aanleren! Nog even en dan............wordt het warmer!
Niemand neemt jullie deze ervaring af. Doe er maar je voordeel mee! -
24 Januari 2013 - 21:22
Caro:
Hey meid,
Super tof dat ik zo van jullie belevenissen mocht mee genieten. Echt wat hebben jullie daar een gave tijd gehad!! En het is vast en zeker gek en koud in NL nu zeker met -12 toch?
Lekker van genieten dat je weer een boterham met hagelslag en kaas kan eten. Maar ook balen en lastig dat jullie Bangladesch en de mensen missen. Veel succes met het acclimatiseren in NL en Gods zegen!
Tip: je verhaal gaat meer vorm (voor je zelf) krijgen als je foto's in gaat plakken of een beetje op de juiste volgorde zet op de PC.
Liefs Caro -
25 Januari 2013 - 09:37
Marja:
JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA je bent weer thuis!!!!!
Ik heb ook in 1 weekend nog nooit zoveel appeltaart, roze koeken en meer lekkere dingen gegeten ^^
Oja en vannacht droomde ik over een bengaals jongetje... hoe bizar!
Nou, xx en liefs! -
25 Januari 2013 - 22:57
Liesbeth Bos :
Heeej stelletje comedyspelers,
Haha wat is jullie sinterklaasfilmpje leuk zeg!!
Jullie hebben de kids aardig vermaakt zo te zien ;)
Dat lied: 'still' hebben wij in Roemenië ook heel veel gezongen, maar dan natuurlijk op z'n Roemeens!!
Jullie zijn btw wel moedig, om die speech op z'n Bangaals te doen!! wauw, respect :)
Nogmaals, welkom thuis in het koude land.
Al geschaatst??
Graag tot ziens!!!
Xx liesbeth
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley